Goooooodmorning Vietnam!

Ik kan niet anders beginnen dan met deze bekende filmkreet van Robin Williams als DJ Adrian Cronauer uit de gelijknamige film. Sinds die film uit 1987 wil ik eigenlijk al naar Vietnam. En nu ben ik er! Samen met die twee apen van mij. 

Ok ok we hadden wat opstart problemen op Schiphol. Door alle drukte voor de vakantie heb ik mij, hoe zullen we het zeggen, op zijn minst niet goed kunnen voorbereiden. Wel alvast online ingecheckt maar bij de echte Schiphol balie accepteerde de dame onze boeking niet, of eigenlijk de computer niet. Stoïcijns bleef zij naar het scherm turen en stug volhouden ons in te checken. Na een poosje gaf ze het toch op en wist haar supervisor ons te vertellen dat we geen visum hadden en dus niet mee mochten. Eh......niet mee mogen? Dat moet op te lossen zijn. Jawel....dat kan ...maar dan moet u online drie visa met spoed aanvragen, alleen is dat nogal prijzig. Drie visa kosten normaal 48 euro maar of ik nu maar even 350 euro wilde aftikken.... slik.....Maar ja wat doe je als je bepakt en bezakt vol goede moed op Schiphol staat? Dan trek je de creditcard 🙄. Na exact een uur had ik de mail met de drie visa. Rennen naar de balie en we werden dit keer gelukkig   geaccepteerd door het systeem. De dames gaven ons een blauwe business class boarding pas waardoor we langs het ‘plebs’ door de snelle rijen mochten bij de controle en de douane zodat we nog net op tijd bij de gate zouden zijn. Wij nog proberen met die business passen de businessclass in te lopen maar rij 49 is echt in de economy class Meneer van der Seijs. Nice try 😊

Na 12 uur vliegen kwamen we aan op Singapore AirPort om 3,5 uur later door te vliegen naar Ho Chi Ming City, het vroegere Saigon. Om Nederlandse tijd 05. 00 uur stonden we in de rij voor de immigration met de drie brieven van de visa verstrekker en onze paspoorten. Op naar de bagageband! Helaas bleek de praktijk anders want we hadden geen visum volgens de douanier alleen maar een brief dat we in aanmerking kwamen voor een visum. Go*%$#mme, gloeiende, ter*%$ en nog want oververmoeid ander gevloek kon ik even niet tegenhouden. Dan maar de rij in voor een visum. Eerst volledig een formulier invullen en dat formulier met twee foto’s inleveren bij de balie. Maar eh....we hebben geen pasfoto’s? Oh..mijn collega heeft hier een fototoestel en die maakt voor 5 dollar per persoon een foto van u. Ok .....😡....ik blijf ook rustig ...... Na een uur wachten, 75 dollar armer voor drie visa en 15 dollar voor zes foto’s, die ik nooit gezien heb, stonden we met een paspoort en een visa opnieuw in de lange rij voor de Immigration Officer. Met een vriendelijk en het leek ook wel een sarcastische glimlach mochten we door. Ik heb mijn les met of eigenlijk zonder voorbereiding wel geleerd, zucht 😞. De backpacks waren inmiddels allang van de bagageband gehaald want er waren terwijl wij bezig waren al diverse andere vliegtuigen geland. Ergens op de grond tussen twee bagagebanden vonden we uiteindelijk de backpacks. Met een niet te verbergen vermoeidheid en irritatie naar buiten gelopen alwaar de chauffeur gelukkig op ons was blijven wachten. De man stelde zich voor als “Pauw”......en alledrie konden we gelukkig weer een beetje lachen. De laatste reis van vier uur in de auto van Pauw naar onze eindbestemming Mui Ne aan de kust kon beginnen. We waren na 24 uur reizen te vermoeid om het landschap onderweg in ons op te nemen zeker als je weet dat het al 07.00 Nederlandse tijd was zonder slaap. Daarbij kwam dat deze Vietnamese Max Verstappen links en rechts auto’s, bussen en scooters inhaalde maar wel met een zeer zenuwachtig voetje op het gas. Wijzen op zijn rijstijl en vragen of hij alsjeblieft iets rustiger kon rijden beantwoordde hij steevast met “hahaha.....me Pauw....no English”.  Zucht .....het bleek toch nog een lange laatste rit zonder slaap. 

De plons in het zwembad was dan ook zo ongelofelijk fijn! Alles spoelde letterlijk van ons af. Na 16 uur slaap werden we lokale tijd de volgende dag ergens in de middag wakker. Wel nadat we housekeeping de kamer uitgejaagd hadden. Wat kun je dan het beste doen? Dat wat wij het allerliefste doen in Azië....je neus achterna scooteren! Heerlijk om via allerlei wegen en paden het land te verkennen, de wind langs je te laten glijden en het zonnetje op je huid te voelen. Ondertussen ook nog golfsurf lessen geregeld voor de volgende dag. Na een bezoek aan drie oude torens uit de 9e eeuw, een heerlijk diner en een late night duik in het zwembad doken we daarna redelijk geacclimatiseerd weer in ons bed. Uiteraard door de jetlag een paar keer wakker maar ach ....dat hoort erbij. 

De volgende ochtend hadden we vrij omdat de surfleraar Quack (ik hou van die namen hier 😂) ons om 13 uur kwam ophalen omdat de golven dan op zijn best waren. Dus heerlijk de komende dagen aan het zwembad uitgestippeld, hotelletje en transport geregeld en zo ligt de eerste week al vast. 

Mr Quack was een man van de tijd en na een korte scooterrit lagen we een half uur later in een redelijk onstuimige zee met een plank onder ons. Dat “droog oefenen” op het strand was niet zo zijn ding en duurde dan ook maar tien minuten. Quack wilde ons zo snel mogelijk de zee in hebben. En eerlijk .....dat ging best aardig. Alle drie hebben we diverse keren op de plank gestaan op de golven. Wel ben ik er iets eerder mee gestopt omdat de zee en de wind het nodig achten de plank vol tegen mijn hoofd terug te koppen met een dikke wang en lip als cadeautje. Gaf mij wel mooi de kans om de mannen te fotograferen en te filmen. Wat een gave gasten heb ik toch!! 

We hadden besloten het binnenland in te gaan en te reizen naar Dalat. Een plaats op 1500 meter hoogte in een soort Oostenrijkse omgeving. De makkelijkste en minst dure manier (ik had nog wat kosten te besparen 😉) was met de slaapbus. De rit zou vijf uur duren door de bergen het binnenland in. De volgende ochtend stond er al vroeg een oranje bus voor met 40 ....eh ....tja...soort tandartstoelen. Horizontaal achter en boven elkaar. Uiteraard gemaakt voor de Aziatische mens dus we moesten wat moeite doen om er in te kruipen maar vijf minuten later gleed het landschap horizontaal aan mij voorbij. Een erg  grappige ervaring!

Je zou dan eigenlijk moeten slapen maar door ook hier weer het rijgedrag van de chauffeur en het continue om de tien seconden toeteren is dat slapen er weer een beetje bij ingeschoten op zijn zachtst gezegd 🙄. 

 Vanmiddag na aankomst in het hotel .....uiteraard de scooter gepakt en heerlijk langs een hoop groen, bloemenvelden, koffieplantages en watervallen gereden. Wat een prachtig en anders landschap hier weer. Morgen gaan we de Secret Tour doen met Mr. Rot (weer zo’n naam 😬). De hele dag ver weg van de toeristische sites en veel bij locals. I like!