Ko ket te ijfel .....of zoiets

Langzaam valt de schemering in en neemt het geluid van de Afrikaanse vlakte in volume toe. Zingende vogels, kwetterende en fluisterende varianten, het geluid van ‘hippo’s’ verderop de rivier, de kabbelende rivier die door de winter erg laag staat en een hoop onbekend geritsel in het bekende struikgewas. Ik kan nog steeds niet volledig beseffen waar ik nu in alle eenvoud en schoonheid ben. 

Ik zit namelijk letterlijk op een stoeltje voor een kampeertent, midden in het Krugerpark met net iets onder mij de rivier waar juist nu rond zes uur de dieren van de Savanne hun dorst komen lessen. Eigenlijk zit ik op ach.....laten we zeggen.....hooguit twintig meter van wilde honden, jachtluipaarden, buffels, hyena’s, waterbokken en leeuwen. Sterker nog ik slaap straks midden in het landschap, gescheiden van het gespuis door alleen een paar millimeter tentdoek. Geen Glamping maar meer een soort Glampari zou je het kunnen noemen. Tijdens onze gamedrive vanmiddag heb ik behoorlijk wat grote karkassen zien liggen en hoop dan maar dat ze vannacht wel stilletjes aan mijn huisje voorbij gaan. 

De laatste rode zonnegloed glijdt over het landschap voordat de nacht nu echt valt. Ik absorbeer de stilte, adem mee met het geluid van de rivier en laat me mee zwieren door het zingen van de krekels en ruik de savanne in al zijn hevigheid. Over een half uur worden we bij het kampvuur verwacht voor ons diner. Elektriciteit en dus ook licht is er niet. We lopen s’avonds met lampen op zonne-energie naar onze tent en er staan ouderwetse lampen brandend op lampenolie. De jongens moeten erg wennen aan een leven zonder WiFi, beeld en geluid en hebben elkaar al bijna letterlijk de hersens ingeslagen. Het is voor mij vreemd om te bemerken dat ze maar moeilijk van de stilte kunnen genieten. Soms stap ik maar een eindje van ze weg om gewoon even een klein momentje stil te kunnen zijn.

Zittend voor de tent rent er ondertussen in het donker op volle snelheid iets langs mij heen en ik schrik mij echt wezenloos. Geen idee wat het was en voordat ik de zaklamp van mijn telefoon aan heb is het beest al mijlen ver weg. Voor mijn eigen gemoedsrust ga ik er maar even van uit dat het een aapje was waarvan er bij daglicht veel bij de rivier zaten. Zo’n safari held op sokken ben ik nou! Ondertussen ontvouwd zich boven mij de mooiste en rijkste sterrenhemel die je je maar kunt voorstellen. Niet gestoord door strooilicht van een stad zie ik de grote en de kleine beer, de poolster en honderden of beter duizenden andere sterren. Links van de tent, net boven de bomen van de Savanne, zie ik in de verte een heel dun streepje maan welke een donkere en duistere nacht voorspeld. 

De dames van de keuken hebben een ‘chickenstew’ en ‘beefstew’ voor ons gemaaktvergezeld met rijst, koolsla en een soort Afrikaans broodje bapao. Die laatste  blijkt vreselijk droog te worden als je hem uit de pan haalt en zelfs met een biertje niet weg te spoelen. De rest was vol smaak en gekruid met de heerlijkste lokale specerijen. Bijzonder om op deze plek zo lekker te kunnen eten tussen alle geluiden van de savanne. 

Eerder die middag mochten we weer genieten van de gamedrive met onze ranger en tevens gastheer Edwin. Een zeer donkere Afrikaan van zesenvijftig, vader van vier kinderen waarvan de jongste vier is en die niet al te makkelijk te verstaan is. Één van zijn allereerste opmerkingen was dat het personeel hier vooral van de fooien leeft. Daarbij gaf hij op eigen initiatief ook keurig even aan welke extra beloning gebruikelijk is voor de diverse activiteiten. Dank je Edwin! We voelen ons enorm welkom. 

Voordat we de gamedrive starten mompelde Edwin nog zoiets als “ko ket te ijfel’.....of zoiets om na een paar minuten met een ‘threeseventyfive rifle gun’ terug te keren. Aha.....dat bedoelde hij dus. Best indrukwekkend zo’n geweer als ik in de ogen van mijn mannen kijk. Na een kwartier rijden stoppen we bij de rivier en stapt Edwin ineens uit “we go further by foot”..... eh......tuurlijk..... denk ik....te voet....ok.... als jij het zegt....Midden op de savanne stappen we uit de jeep en laadt Edwin ondertussen zijn geweer met vijf serieuze kogels. We krijgen één instructie ....wat er ook gebeurd ...... niet rennen......nooit rennen. Lekker geruststellend zeg maar. Ik vraag maar niet wat hij doet als er zes leeuwen voor ons staan. In mijn ooghoek zie ik op de oever van de rivier een krokodil en uiteraard loopt Edwin zonder enige twijfel die kant op. ‘Oh WoW it’s really big, at least six meters” hoor ik Edwin vol verbazing zeggen om vervolgens nóg een aantal stappen te zetten. Op een paar meter van de krokodil liggen 8 nijlpaarden met hun ogen en oren net boven het water uit. Nijlpaarden zijn na de malariamug de grootste mensen killers in Afrika. We zitten front row vandaag lijkt het wel. Elke stap die wij maken wordt door ze gevolgd maar ik heb persoonlijk meer oog voor onze groene zes meter krokodil. “Come closer”.....nou ...eh....ik vind dit wel ver genoeg vriend! Juist op dat moment schiet de krokodil het water in. Pfieuw...... hij blijkt banger voor ons dan wij voor hem. Op de terugweg naar de jeep wandelen we langs hippo skeletten en andere kaalgevreten beesten. Fijne plek voor deze korte wandeling.

“Tomorrow morning we have a bushwalk”. At six fifteen we have coffee and at six thirty we start walking for two or three hours. I’ll take the rifle with me! 

Tuurlijk Edwin ...... we lopen graag met je mee..... jij voorop....!