Sjakie en de chocolade fabriek ....

De laatste dagen op Bali...... gek hoe snel je aan een land, zijn inwoners en hun gewoonten gaat wennen. 

Rijd dagelijks zonder na te denken links, eet nasi als ontbijt, vouw mijn handen automatisch ineen bij de woorden Terima Kashi, raak gewend aan de miljoenen in mijn portemonnee en trek mijn slippers uit voordat ik ergens naar binnen ga. Ik zou mij hier wel voor langere tijd thuis kunnen voelen. 

Er wordt hier iets verderop een villa gebouwd in de rijstvelden. Een prachtlocatie en ook een prachtvilla. Uiteraard van een westerse eigenaar. Ben dan zo nieuwsgierig om eens door te vragen hier en blijkt dat de kosten van het land en het bouwen van zo'n villa net onder de vijftigduizend euro liggen. Ik hoef niet veel; een drietal slaapkamers, een buiten met uitzicht op de rijstvelden, badkamer, keuken en een zwembadje.....oh ja ....en een gastenverblijf want jullie moeten dan allemaal mijn gast een keer zijn! En natuurlijk dan ook zoals elke Balinees een eigen tempeltje. Ik denk dat ik er zo voor zou tekenen. 

De wens om naar het buitenland te verhuizen ooit, de uitdaging en het avontuur, die kriebel blijft. Iets met gastvrijheid .... Als mijn mannen op eigen benen kunnen staan, later 'als ik groot ben' ....... in alle gezondheid en liefde...

Verdwaald waren we. Na anderhalf uur scooteren kon ik ons reisdoel, de chocoladefabriek niet vinden. Onze bestemming die dag was een verrassing voor mijn mannen. Ik weet zelf nog van vroeger hoe spannend en leuk het is als je ergens heen ging en je niet wist waar naar toe. Natuurlijk stelden de mannen, net als ik vroeger, allerlei vragen. Is het binnen? Worden we nat? Is het eng? Is het ver rijden? Lastig dan om je mond niet voorbij te praten. 

Daar stonden we midden in een rijstveld op een doodlopend weggetje..... Een boer was zijn rijstveld aan het verzorgen en zag mijn vertwijfeling.... 'where you go?' vroeg hij in zijn beste Engels. 'We are lost, we are looking for Big Tree Farm, the Chocolate factory' .... Zonder enige twijfel stapt hij uit zijn veld en met de twee woorden 'follow me' stapte hij op zijn scooter. Na twintig minuten rijden stonden we voor de uit bamboe gebouwde fabriek. Natuurlijk gaf ik hem een zakcentje maar het gemak waarmee hij op zijn scooter stapte om ons zonder verwachting te helpen maakt echt wel indruk. 

Vandaag een fietstocht door de rijstvelden waarbij we een tempel (hoe kan het ook anders) en een Balinese familie bezoeken om daarna met een late lunch de dag af te sluiten. Eigenlijk iets te toeristisch voor mij maar één van de weinige kansen om door dit prachtige landschap te fietsen. Daarbij kunnen de mannen ook gelijk een beetje  hun energie kwijt. Gisterenavond hebben ze wel weer eens spontaan een half uurtje gevoetbald met het lokale FC Ubud op een centraal grasveld. Leuk om te zien hoe die mannen opgaan in de lokale bevolking en hoe sport dan echt verbroederd. Geen verschil in leeftijd, lengte, religie of huidskleur ....alleen maar dat balletje in dat  net krijgen. Heerlijk om daar apetrots een tijdje naar te kijken. 

We hadden gelukkig een kleine groep, de Belgische Bob en Celine met hun tweejarig zoontje Sjaak. Wat een geweldige naam vond ik dat! Oud Hollands ..... eh Belgisch.... en toch eentje die wel weer in deze tijd past. We waren uiteindelijk dus maar met 6 en dat was helemaal goed voor vandaag

Uiteraard begonnen we met de Kopi Luwak koffie op een lokale plantage. We liepen langs de Civetkatten (helaas in kooien) en mochten allerlei koffie en thee proeven. Voor het kopje kattenkeutelkoffie moesten we uiteraard extra betalen. Zelfs voor hier is zeseneenhalve euro veel. En bijzonder? Ach.... het is een soort zachte Lungo van Nespresso zo lijkt het. De Toiletario de Indonesia zouden zij hem noemen denk ik. Na een uitzicht op de lokale vulkaan sprongen we ongeduldig op onze moutainbikes. Eindelijk ....

De tocht was prachtig! Het ene rijstveld na het andere. De omgeving waarin je rijdt geeft op één of andere manier zo veel rust. We liepen al snel uit op onze Belgische teammaten die een beetje in het plaatselijke peloton bleven hangen. Af en toe een kleine stop om ze weer te laten aansluiten en hup daar gingen we weer. De tempel is maar één middag in de 15 dagen open en laat dat nou net ......niet vandaag zijn. Logische stop dan ook ...zucht....De familie bezoeken was vooral leuk omdat er een jonge puppy rond liep Hahaha.... Beetje vreemd toch om zo maar bij die mensen naar binnen te stappen ook al worden ze ervoor betaald. Ik bekeek het eens van een afstandje vandaag. Na de late lunch op een lokatie midden tussen de rijstvelden zijn we nu weer terug op base camp. 

Nog even met de scooter naar het centrum straks omdat de jongens dit keer op goede schoenen willen voetballen. Dan gauw weer terug want vanavond iets heel bijzonders. Na een leuk gesprek met een paar lokalen zijn we vanavond uitgenodigd voor een Balinese bruiloft!! We krijgen sarongs en andere kleding van hen en moeten om 19 uur klaar staan..... 

Morgenavond vliegen we weer terug met Malysian Airlines naar Kualu Lumpur en dan vandaar uit weer met de blauwe vogel naar Amsterdam. Eigenlijk .....helemaal geen zin in....maar hoe kun je je vakantie beter afsluiten als enige westerling op een Balinese bruiloft!! En je weet wat ze zeggen .....van een huwelijk ....komt een huwelijk.....Haha 

Ik ga goed staan om het struikje te vangen...